غوطه وری و ماند گرایی توجه تبلیغ
غوطه وری و ماند گرایی توجه تبلیغ که مطالعات مشاهده ای درباره نحوه تماشای تلویزیون توسط کودکان مشخص می کند که کودکان در اکثر اوقات واقعاً به صفحه تلویزیون نگاه نمی کنند. در یکی از مطالعات معلوم شد که 54 درصد از کل آنان کمتر از سه ثانیه به تلویزیون نگاه می کردند. با این حال، اگر نگاه کردن بیش از 15 ثانیه به درازا کشد احتمال آن که کودک به تدریج به برنامه « قفل » شود، زیاد می گردد. محققان متذکر می شوند که پس از حدود 10 ثانیه، بدن کودک آرام می گیرد، سر او به سمت جلو خم و دهانش باز می شود.
به این پدیده « ماند گرایی توجه » می گویند، ولی حداقل یک نویسنده آن را مستقیماً مربوط به « کیفیت هیپنوتیزمی یا حالت شبیه خلسه تماشای تلویزیون » دانسته است. این « ماند گرایی توجه » خاص کودکان نیست. این امر در مورد نمونه هایی از دانشجویان دانشگاه نیز مشاهده و ثبت شده است.
آگهی های تلویزیونی از حیث میزان درجاتی که بیننده را دعوت به ایفای نقش « شرکت کننده » یا « ناظر» می کنند با یکدیگر تفاوت دارند. نقشی که ما « ایفا » می کنیم بر طریقی که می خواهیم تبلیغ را به لحاظ ذهنی پردازش کنیم و جزئیات مربوط به آن را یادآوریم، تأثیر می گذارد. آن چه ما غالباً به یاد می آوریم تداعی قطعه ای از اطلاعات یا یک هیجان همراه با نام تجاری است. هرچه تبلیغ، ما را بیشتر در خود غوطه ور سازد – هر چه تجربه واسط به طور لحظه ای جالب تر، درگیر کننده تر و جذاب تر از چیز هایی باشد که در اطرافمان می گذرد – ما بیشتر می توانیم تجربه را احساس کنیم؛ و نه اینکه صرفاً آن را ببینیم. از این طریق، ثبت یک ادعا یا یک تداعی در ذهن ما، لزوماً دلالت برآن ندارد که ما آن را باور داریم. با این حال، ما می توانیم تفاوت های ترسیم شده بین نام های تجاری را یادآوری کنیم و اسم آن نام تجاری را که به بهترین شکل نقش خود را بازی کرده است و یا ایمن تر است و یا هیجان آور ترین است، به خاطر آوریم.